Je kunt niet altijd luchtige blogs schrijven. Omdat het leven soms wat minder of zelfs helemaal niet luchtig is. Zoals afgelopen week, toen we afscheid moesten nemen van de opa van dochter. In een ogenblik was hij vanwege een geknapt vat in zijn hoofd veranderd van een actieve, lieve man met een scherpe geest in een wilsonbekwame in een ziekenhuisbed. Ontluisterend voor hemzelf voor zover hij daar nog iets van meekreeg op de momenten dat er nog een lichtje bij hem leek te branden. En ontluisterend voor iedereen die om zijn bed zat, te hopen op en te bidden om een wonder.
Er was geen redden meer aan. En dan begint in zo’n geval het ‘versterven’ zoals dat zo eufemistisch heet. De patiënt krijgt geen eten of drinken meer. Bij de gratie gaat er af en toe een spuit met morfine in, als aangenomen mag worden dat hij misschien pijn heeft op dat moment. En vervolgens is het een lange en weinig hoopvolle zit in de wachtkamer van de dood. Het onontkoombare einde bespoedigen, middels een morfinepomp of wat dan ook, gaat niet; dat is euthanasie. En daar heb je een verklaring voor nodig. Gesteld dat die al geldig is als je niet meer mondeling en bij je volle verstand kunt bevestigen dat je écht niet als plant naar een verpleeghuis wilt. Merkwaardig genoeg is het onthouden van voedsel en vocht aan iemand die dat zelf niet meer tot zich kan nemen helemaal geen euthanasie. Integendeel zelfs; dat vinden we humaan. Maar ‘we’ is dan even exclusief mij, want ik vind het marteling van een onschuldig persoon die aan de wilde beesten is overgeleverd. Het ‘waterboarden’ in Abu Ghraib is er niks bij.
Als de dood dan eindelijk intreedt, nadat de patiënt zichzelf heeft opgegeten en –gedronken, want daar komt het op neer, breekt er bijna blijdschap uit naast het bed omdat het lijden voorbij is. Want echt, dat is niet om aan te zien. ‘Gecondoleerd met je ex-schoonvader’, schreven sommigen op de kaartjes die ze stuurden. Om correct te zijn en misschien omdat ze het toch wat gek vinden, een aangename omgang met ex plus familie. Maar het klopt niet, dat ‘ex’. Want als je een kind hebt, kun je best scheiden van je ex. Maar je kunt niet scheiden van de vader van je kind. En ook niet van zijn familie – wat immers ook de familie van je kind is. Schoonvader, schoonmoeder, zwager, schoonzus, halfzusjes en stiefmoeder, ze blijven allemaal in je leven ‘tot de dood u scheidt’. En als de dood families dan scheidt, dan is dat niet ex-verdrietig, maar gewoon verdrietig, zonder ex, met punt. Niets gex aan.