Mensen veronderstellen over het algemeen dat ik van muziek houd. Het is geen gekke veronderstelling. Ik zing in een bandje, ik weet alles van the Beatles en middenin mijn poppenhuis staat een zwarte vleugel die groter is dan mijn eettafel. Bezoekers hebben wel eens de neiging de een met de ander te verwarren en de vleugel als eettafel te gebruiken. Er een glas op te zetten of er een jas of tas op neer te vleien. Waag het niet, want ik sla je. Ik moet niet denken aan een kring of kras op de gepolitoerde bast. Heiligschennis is het.
Af en toe speel ik op de vleugel, het liefste een stukje Bach. De klank is helder, zuiver, de aanslag licht. Maar mijn spel is roestig, de vingervlugheid waaraan ik mijn hele jeugd heb gewerkt is drastisch afgenomen. Het is een mooi woord: vingervlugheid. Doet aan zakkenrollers denken, bedoeld wordt de snelheid waarmee je je vingers over de toetsen kunt laten glijden. Vooral bij Chopin erg belangrijk, vingervlugheid. Daarom haat ik ze zo, die Chopin-stukken die in muziekboeken zwart zien van de noten. Want ik kan ze niet meer spelen. En in gedachten hoor ik ze zuchten en zie ik ze vertwijfeld de ogen ten hemel slaan, de pianojuffen die mij lesgaven. Jaar in, jaar uit. Op de fiets erheen door de regen en dan Chopin.
Ja, ik houd van muziek. Maar meer nog dan van muziek houd ik van stilte. Dat is voortschrijdend inzicht hoor. Na elke verjaardag houd ik er meer van. Muziek en stilte zitten aan dezelfde kant van de medaille, want ook in de stilte zit muziek. Tegelijkertijd zijn het vreemden voor elkaar. Pas als ik drie jaar in de stilte heb gezeten, zal ik het idee krijgen om eens muziek op te zetten.
Meestal doen andere mensen dat voor mij, muziek opzetten. De moskee naast mijn huis viert feest. De Turkse populatie hier ter stede gaat los op een springkussen, te midden van kraampjes met mediterraan voer. De hele buurt is uitgenodigd. Het ziet er gezellig uit en ze hebben lol. En ze hebben ook een megafoon, een mollah die daar doorheen oproept tot gebed op een vroeg uur in de ochtend, Osmaanse muziek met veel versieringen en thrillers. Geluid vol heimwee, Istanbul calling. Ik denk dat ik maar eens een muziekje opzet, op vol volume. Als er geen stilte voorhanden is, dan liever mijn eigen muziek dan andermans herrie.