In het begin van de negentiger jaren kocht ik een Apple Macintosh. In die tijd werden Macs vooral gebruikt door vormgevers die er lyrisch over waren omdat je er briljant grafisch mee aan de slag kon. Voor tekstschrijvers waren ze wat minder briljant ontdekte ik al heel snel in de praktijk. Het communiceerde allemaal wel met Microsoft, maar niet heel goed. Een beetje zoals het Kremlin tijdens de Koude Oorlog communiceerde met the Oval Office. Met de nodige hick-up’s, zeg maar. Zelfs het vermoeden van USB-sticks bestond destijds nog niet, laat staan dat we al e-mailden, en net als andere Appelaars transporteerde ik bestanden op een grote, slappe flop van de ene naar de andere computer. Waar het inlezen vaak problemen gaf. Ik was helemaal niet blij met Apple. Kenners vertelden me dat de Mac die ik bezat zijn tijd ver vooruit was. Ik moest ‘m koesteren. Waar het definitief fout ging met dat koesteren, weet ik niet meer, maar mijn Apple geraakte in een circuit buiten mijn gezichtsveld. En dat vond ik helemaal niet erg.
Maar het verstand komt met de jaren. Niet alleen bij Apple waar ze nu computers maken die volledig compatible zijn met concurrerende systemen, maar ook bij mij want ik weet Apple inmiddels op waarde te schatten. Net als de kleine big. Zij heeft dagelijks een lange weg naar school te gaan. Ze reist licht, want boeken heeft ze tegen alle afspraken in nauwelijks bij zich. Maar zonder haar iPod zet ze geen stap buiten de deur.
In de wereld van vernieuwing en innovatie is het leeg geworden met het heengaan van Steve Jobs. Hij slaagde erin dingen te bedenken waarvan ik geen idee had dat ik ze nodig had maar waar ik nu geen seconde meer zonder kan of wil. Hij wist sales en marketing goed te koppelen aan niet te evenaren producten. Wie wil er ooit nog zonder een iPhone? Sterker nog: wat moeten mensen nog met smartphones van andere makelij? Jobs’ erfenis is enorm. Maar wat jammer dat we nooit meer kunnen profiteren van de vruchten van zijn geest. Dat is een zure appel. Dat is iSad. byeSteve.