Wat krijgen we nou? Het is ineens winter. Je kunt ook niet zomaar schrijven over de aanzwellende lente, langsvliegende merels en tulpen (zie blog van een paar weken terug). Zoiets blijft niet ongestraft. Net zoals wanneer je bij een blauwe hemel zonder paraplu de deur uitgaat in de zomer. Dan kun je erop wachten dat je kletsnat weer thuiskomt en dat de weergoden daar bulderend lol om hebben. Tuig is het.
Nu zitten we dus ingesneeuwd. De kleine big is voor de verandering van en naar het station getransporteerd in een witte volkswagen die met het ontdooien langzamerhand weer kleur kreeg. Poes met haar beperkte herseninhoud kan niet helemaal begrijpen wat er gebeurt. Ze ziet van alles uit de lucht vallen, maar dat zijn geen vliegjes en merels. Zij neemt zuchtend de wijk naar haar toevlucht in bange tijden: een wollig blauw mandje voor de kachel waar ze met enig gewrik precies in past en waar het fijn toeven is. Voor een poes dan; mij lijkt het nogal benauwd.
Zoals gewoonlijk is de NS weer nergens op voorbereid. Blaadjes, sneeuwvlokjes, het dondert niet wat er naar beneden dwarrelt: de boel ligt plat. Enkele reis Zwolle duurde anderhalf uur en de kleine big kwam als een grote ijsbeer weer thuis. Inmiddels is ze ontdooid dankzij warme chocolademelk en een tosti. Ze zit ingepakt in een ‘Zwolleblauwe’ Snuggle, een erfenis uit een kerstpakket, op de bank. Het ziet er warm, genoeglijk en aantrekkelijk uit. Poes, die in principe niet van ijsberen houdt, heeft zelfs het warme mandje verlaten om poolshoogte te nemen. Niet omdat ijsberen en de pool nu eenmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar zij wil ook wel in de Snuggle!
Buiten ligt er sneeuw, binnen hebben we een Snuggle. Bij mij begint een mooi visioen te dagen van het komende weekend met hoofdrollen voor kind, kat, bank en Snuggle. En ik wil graag in het midden.