Wij, die de zomerse ontberingen van Madrid overleefden, dreigen nu te bezwijken in de Hollandse hitte. Wat het weer betreft is het natuurlijk ook nooit goed in dit land. Het is hier te kort en daar te breed en zelden zijn we tevreden. Met het nationale gemopper doe ik vrolijk mee. Het verbroedert en verzustert – vooral dat laatste. Het doet me oneindig goed dat zelfs de mooiste vrouwen (maat 34, nooit een bad hairday, altijd strak in het pak en de lak) er niet uitzien als het zweet langs hun rug gutst en hun haar lamlendig langs hun hoofd sliert. De zomer slaat toe zonder aanzien des persoons en daar houd ik wel van.
Iedereen gelijk onder de brandende zon, wat een democratisch principe. Ondertussen ben ik net even iets gelijker dan een ander, want de airco in die supermooie oranje Volkswagen waarin ik rondrijd, doet het uitstekend. Je gaat voor je lol een blokje om. Airco op vol en blazen. De beste plek om te zijn, is mijn auto.
Hoewel de Polo uitstekend als ‘mobile office’ is te gebruiken, wat ik ook regelmatig doe, werk ik toch het liefst in de bezemkast die ik thuis als kantoor heb ingericht. Het jammere is: er is niet te wezen met dit weer. ‘In het zweet mijns aanschijns’, om een mooi-Bijbelse formulering te gebruiken, probeer ik daar iets van arbeid verricht te krijgen, maar opschieten doet het niet.
Zo komt het dat ik toch naar het dorp over de IJssel rijd om er een ventilator aan te schaffen. Zo’n ding waarvan ik altijd riep dat ik er principieel nooit aan zou beginnen. Rondwaaiende onzin op een driepoot, flauwekul voor die drie dagen per drie jaar dat we in dit land een hittegolf hebben! Maar van principes kun je niet eten en al helemaal niet schrijven, dus ik zit mooi de hele week al fris en blij in rondwaaiende onzin mijn stukjes te schrijven. En weet je wat? Het worden luchtige stukjes!