Haring is duurzame vis. Je kunt je afvragen wat er zo duurzaam aan is. Die beesten zijn dood en dat lijkt me in geen enkel geval duurzaam. Of juist wel, want het is een toestand die vrij lang duurt. Vooral voor vissen, want ik heb nooit gehoord van de vissenhemel. Ik neem aan dat het MSC-keurmerk, want daar gaat het over, wil zeggen dat de vis op verantwoorde wijze is gevangen en dat als resultaat van deze handeling niet de hele zee door toedoen van de vissers in het ongerede is geraakt. Het zal die haring worst wezen of hij duurzaam gevangen is. Aan het eind wacht de dood en dat is een weinig aanlokkelijk vooruitzicht, zelfs met uitjes of op een wit bolletje. Eenmaal gevangen vis moet je snel eten als je tenminste niet wilt dat de geur eeuwig in je koelkast blijft hangen; familie en vis blijven drie dagen fris en dat is maar kort. Weinig duurzaams te ontdekken aan die haring vooralsnog.
Deze week bezocht ik een tehuis waar oude mensen hun dagen slijten. De associatie met haring ligt voor de hand en ook in zo’n tehuis is er maar weinig duurzaam. Behalve het tekort aan personeel dat van alle tijden is en de aardappelpuree die wel van beton lijkt en vrij veel eeuwigheidswaarde bevat. Het is te hopen dat het je bespaard blijft, zo’n rustoord, om heel, heel veel redenen. Het stemt tot nadenken. Over de vreemdste dingen zoals je leest in dit blog. En over oude menschen en de dingen die voorbij gaan.