Het was een wat draderige voorstelling, in het Shakespeare-theater in Diever, het podium van vermaak waar ik mij eenmaal ’s jaars vervoeg met vriend N., onder Twitter-volgers beter bekend als @deidealeschoonzoon, om ons een avond te laten plezieren met een werk van de grootste toneelschrijver ooit, vertolkt in mijn vaderstaal. Hamlet stond op het menu dit keer. Ik zeilde al vroeg weg in een droomloze slaap en heb voor de pauze nog net meegekregen dat één van de spelers meedeelde dat er ‘iets rotte in de grond’. En dat was wel een erg kort-door-de-bocht vertaling van de gevleugelde uitspraak dat ‘there’s something rotten in the state of Denmark’. Een uitdrukking die wij in onze familie graag te pas en te onpas gebruiken als de Zuid-Scandinaviërs over ons komen, zoals vroeger de Filistijnen. Met overigens ongeveer hetzelfde effect. Na een dagje Denen entertainen is de koelkast ook leeg.
’t Is een zwaarmoedige figuur, die Hamlet. Welbespraakt, maar hij ziet ze vliegen en als gevolg daarvan ontstaan er toch wat ongelukken. Ik moet echt zeggen: ik kon het niet helemaal volgen. Maar hilarische momenten waren er gelukkig ook. Zoals toen het hele publiek zich bij de aanvang van een bui verloor in de grote verkleedtruc en er onder luid geraas zakken met de allercharmantste plastic regenponcho’s werden opengetrokken. ‘Ik ga gewoon even door, hoor’, zei de speler die op het toneel net een graf aan het delven was. Het publiek ging ook door zodat uiteindelijk het ‘zaal’licht aanging en het licht op het podium uit.
Er is bijna niets gezelligers dan met vriend N. onder een plaid te zitten in het donker op onze favoriete plek in het openluchttheater, terwijl we de elementen trotseren en cultuur tot ons nemen. Er bestaan ook foto’s van, maar die zijn niet voor publicatie geschikt; in een regencape gaat iedereen op de moeder van kabouter Plop lijken. Van malaise in de podiumkunstensector is me niets gebleken in Diever, het zat er overvol. En van al die mensen weet ik het niet, maar wij zitten er volgend jaar weer.