‘Heb je niks te doen ofzo?’, wilde de kleine big weten. ‘Ben je werkloos?’ Zij heeft een favoriet pad dat ze dagelijks frequenteert. Het loopt tussen computer, teevee, bank en koelkast. Vooral koelkast. En op dat pad, dat ze meestal ongestoord af kan leggen omdat haar moeder nu eenmaal geen ogen in haar rug heeft, trof ze deze week telkenmale een groot obstakel. Mij. Na maandenlang hard werken van de ene naar de andere deadline, zag ik plots enige leegte opdoemen in mijn agenda. Die heb ik ten volle benut, laat ik het zo maar omschrijven. En dat was geheel tot genoegen. Van mij althans. Bovendien was het nuttig, want ik zie nu waar de voorraden blijven. Ik denk dat ze bij Albert Heijn een winstwaarschuwing uit laten gaan deze week.
Een paar Wallanders nam ik tot mij, zowel op schrift als door bewegend beeld. Leuk hoor, hoewel Stieg Larsson nog steeds, nou ja, need I say more? Wallanderend kwam ik tot de conclusie dat ik behoefte heb aan een bank waarop ik goed kan liggen, want op de huidige canapé krijg ik een stijve nek. Poes maar even haar gang laten gaan, dan zijn we over een poosje vanzelf toe aan een nieuwe sofa.
Plotseling had ik ook tijd voor Pauw & Witteman. Zo is mij geworden dat Van Mierlo is overleden, ook hij bleek niet onsterfelijk. De camera’s toonden onverbiddelijk de hoge leeftijd van de vrienden van zijn eetclubje, waaronder Mulisch en Van Dam. Bijna doorschijnend van ouderdom zijn zij de dood vooralsnog ontsprongen.
Van Mierlo zal ik nooit vergeten vanwege het ‘Hafmo’-effect: zijn voorletters in achrostichon die hem zijn bijnaam opleverden. Dat inspireerde ons toen we lang, lang geleden een naam mochten verzinnen voor een klein meisje. We verzonnen er vier en ook deze voorletters vormen niet geheel toevallig een achrostichon; haar voorletters zijn ook haar naam. Zonder Hafmo had ze Viegeltje Fredsdochter geheten. Of zoiets. Niet dat het haar wat interesseert. Haar interesseert alleen wat er in de koelkast ligt.