Stofzuigen doen wij veel. Dat moet, want wij hebben een wandelende haarbal in huis. Elke keer als zij een teen beweegt of een keertje niest valt er een kilo haar uit haar vacht. Niet lekker overzichtelijk van ‘plof’, maar van ‘dwarrel, dwarrel’. Al die haren kiezen stuk voor stuk hun eigen route door het luchtruim binnenshuis, slechts enkele trekken samen op. Als ik me verplaats van bank naar keuken, ontstaat in de luchtstroom een ware haartornado. Als je nog niet allergisch bent voor poezen, word je het vanzelf. Vandaar die stofzuiger. Elke dag als het even kan.
Poes zelf is nogal bang voor de Dyson. Dat kan komen doordat ze er getuige van is hoe we hier in dit huishouden spinnen aan hun einde helpen. De Dyson is een ware terminator. Omdat wij poes na uitgehaalde fratsen regelmatig toeroepen dat we haar op Marktplaats gaan zetten, neemt zij telkenmale het zekere voor het onzekere en verschanst zich op onbereikbare hoogte in de kast zodra de Dyson begint te brullen. Marktplaats is één ding; die Dyson is wel erg definitief … Vanuit de hoogte bekijkt zij het lot van haar losgelaten haren. En pas als de kust volledig veilig is, laat ze zich met een plof naar beneden vallen. Ze is nogal massief, dus dat is een zes op de schaal van Richter. Niks dwarrel, dwarrel, ondanks de lightbrokjes die we aanhoudend in haar bakje storten.
Vroeger thuis hadden wij honden en ook een kat die zich lieten stofzuigen. Dat was nog eens praktisch. Losse haren waren al opgezogen bij de bron voor ze konden gaan dwarrelen. Bij poes is zoiets totaal niet doenbaar. Om haar kapsel te modelleren en overtollige haren te elimineren, hanteren wij daarom een speciaal voor dat doel aangeschafte kam. Met hele fijne tandjes en een kliksysteem waarmee haren direct in de vuilnisbak verdwijnen nog voor zij het dwarrelstadium bereiken.
Nu wil het geval dat poes zelf ook hele fijne tandjes heeft. Iets minder fijn alleen dat ze ze graag in mijn hand zet zodra ik met de kam aan kom zetten. Want poes houdt niet van kammen. Ze houdt van aan stoelen hangen, de bank open raggen, snoertjes doorknagen, veters opvreten, aan gordijnen trekken, aan de lamp hangen en van mollen. Niet in de tuin, maar als in: het mollen van spullen. En van blikjes met vis natuurlijk, maar dan zonder de blikjes. Poes is zo gek nog niet. Ik zeg: ‘Ik zet je op Marktplaats!’ Maar zij denkt: ‘Ze willen me toch niet hebben.’ En dat klopt.