Het is een tragische geschiedenis, die van Shakespeare’s Othello. Ik keek ernaar in het Shakespearetheater in Diever, in het aangename gezelschap van vriend N., gezellig samen in de open lucht in het donker (met achthonderd andere mensen) onder een dekentje tegen de zomeravondkou. Othello stond op de rol dit jaar. De Moorse generaal laat zich gek maken door het groene monster, gevoed door suggestieve influisteringen van zijn ratterige adjudant. Hij maakt, blind van jaloezie, zijn Desdemona van kant en vervolgens zichzelf, als blijkt dat haar ontrouw alleen in zijn hoofd bestond.
Mensen kunnen zich van alles in hun hoofd halen. En daar kan het opzwellen tot proporties die een normaal mens niet meer tackelen kan. Nu zijn er niet zo heel veel normale mensen. Slechts 5% van de bevolking, om precies te zijn. De rest heeft stoornissen van grotere of kleinere omvang, variërend van totaal gespleten persoonlijkheden tot vliegangst. Het is geruststellend en ook wel gezellig dat we met z’n allen in hetzelfde schuitje zitten. We zijn allemaal een beetje gestoord. De één heeft dit, de ander dat. En over het algemeen kunnen we met onze gekte uitstekend leven.
Minder goed kunnen we meestal leven met de gekte van een ander. Ikzelf heb bijvoorbeeld veel last van de gestoorde lieden die zich op de openbare weg achter een stuur manifesteren als ik daar ook rijd. Ik houd van snel optrekken en flink vaart maken. Maar er zijn er altijd die nog sneller optrekken en nog meer vaart maken. Die bumperkleven, lichtflitsen uitzenden, op de claxon hangen en middelvingers opsteken terwijl ik toch al pittig rijd, laat ik het zo maar noemen. En die je bij een doorgetrokken streep voorbij suizen of je stilstaat. Van die figuren die je dezer dagen kunt zien in het programma ‘De allerslechtste chauffeur van Nederland’. Ik zou zeggen: kijk er eens naar en blijf voortaan lekker veilig binnen. Een zegen, dat Nieuwe Werken, waarbij we de weg niet meer op hoeven. Want de weg, die is geplaveid met idioten. Die hebben hun rijbewijs gewonnen met de bingo. Die hebben één hersencel en daarmee kunnen ze een hand aansturen die de toeter bedient.
Laatst zei iemand dat het mijn eigen schuld is dat mensen gaan bumperkleven en wat dies meer zij als ze mij zien aankomen in mijn oranje auto. Die zou agressie opwekken en veranderen in een oranje monster in het hoofd van de medeweggebruiker. Die er dan dus niks aan kan doen dat hij een waas voor zijn ogen krijgt. Net zoals Othello er, gevoed door zijn groene monster, niets aan kon doen dat hij Desdemona het hoekje om joeg. Misschien moeten we het theorie-examen uitbreiden met een stukje Shakespeare. Leerzaam en goed voor de verkeersveiligheid.