Hoe verder ik vorderde in de trilogie van Stieg Larsson, hoe meer de bewondering zich van mij meester maakte. Zoveel ingewikkelde verhaallijnen die door elkaar liepen en nergens losse eindjes. Zijn huis moet volgehangen hebben met flipovervellen en post-it’s in alle kleuren van de regenboog om zijn eigen draad niet kwijt te raken. Daarbovenop zal hij een fenomenaal geheugen hebben gehad. Met als resultaat drie even fenomenale boeken, monumenten in de tijd wat mij betreft.
Vrijdag hebben D. en ik ons geworpen op ons boek-in-wording. Je kunt er van alles over zeggen, maar in dit stadium vooral nog dat het inderdaad in wording is: de karakters, het plot, de structuur van de hoofdstukken, de vertelperspectieven. En de vloer ligt bezaaid met flipovervellen vol namen, plaatsen, periodes, lijntjes en stippellijntjes. De komende tijd gaat onze ongebreidelde creativiteit zich vertalen in een hoofdstuk of wat.
Inmiddels is het mij wel volstrekt helder dat het aanzienlijk simpeler is om een zaal vol cursisten te vertellen hoe het allemaal moet met planning, structuur en de opbouw van spanning dan het zelf ook allemaal in de praktijk te brengen. En er is mij nog iets helder: elke gelijkenis met bestaande personen berust nu al op louter toeval.