Er is veel ophef over Engelstalig onderwijs op Nederlandse scholen. Volgens sommigen kun je er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ook kleuters schijnen het erg leuk te vinden om Engelse les te krijgen en er veel van op te steken. Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Want wie geeft die lessen dan? In het land der blinden is éénoog natuurlijk koning, maar om een vak op een zeker niveau aan te kunnen bieden, zul je er als docent toch zelf voldoende kennis van moeten hebben. Mijn ervaring is dat de meesters en juffen in het basisonderwijs, de goeden natuurlijk niet te na gesproken, het Nederlands al nauwelijks beheersen.
Voor één van mijn opdrachtgevers, een onderwijsinstelling, redigeer ik nogal eens teksten die geschreven zijn door medewerkers. Door juffen en meesters. Ik krijg stukjes onder ogen waar geen hout van klopt. Van de plaats die ‘hen’ en ‘hun’ in de zin moeten krijgen (tip van de sluier, vierde klas basisschool: hun is meewerkend – en hen is lijdend voorwerp: ik geef hun een ijsje of het ijsje is van hen) hebben mensen geen flauw benul. Ze maken stijl-, spellings- en grammaticafouten en bakken weinig van de taal.
Is dat erg dan? Ja, dat is erg. Schrijven is een vak en het schrijven van smakelijke stukken hoeft niet iedereen te kunnen. Ik moet natuurlijk wel werk houden. Maar begrijpen hoe de taal in elkaar zit en de regels juist toepassen moet iedereen wel kunnen als je het mij vraagt. Als juffen en meesters het al niet snappen, begrijpen volgende generaties helemaal niks meer van d’s en t’s laat staan van de rest. Dan gaan we terug tot de holbewoners: klanken volstaan. Niet helemaal mijn idee van vooruitgang.
Mijn voorstel: investeer vooral in het Nederlands. En zet kinderen vanaf de kleuterleeftijd twee uur per week voor Engels gesproken (door een native speaker) interactieve educatieve televisie, zonder ondertitels en met bijbehorende oefeningen.