De kachel is er weer eens mee opgehouden. Buiten kantoortijd, zoals gewoonlijk, en natuurlijk middenin het weekend. De vloer ligt bezaaid met schroeven, draden en onderdelen. Het lijkt wel een bouwpakket; die verschrikkelijke Billy van Ikea is er niks bij. In het midden van de bende zit de installateur peinzend in de waakvlam te staren. Die het nu wél doet, maar wel wat ‘zwabberig’. ‘Alsof ‘ie gedronken heeft’, stelt hij de diagnose voor onze zieke kachel die er de brui aan geeft zodra je naar ‘m wijst. Is weer eens wat anders, een kachele kachel.
De installateur heeft mijn telefoonnummer inmiddels ingeprogrammeerd in zijn telefoon. Als ik bel neemt hij zuchtend op met míjn naam: ‘Wat nu weer?’ Hij zit waarschijnlijk net uit te buiken op de bank met de benen omhoog, maar zodra ik bel, weet hij: er is werk aan de winkel. Want ik bel niet voor de gezelligheid. Hij is wel klaar met mijn kachel, maar komt na een uurtje toch aankachelen met een vers onderdeel van het een of het ander. En haalt het gevaarte voor de zoveelste keer deze week helemaal uit elkaar om er geduldig aan te gaan zitten prutsen. Hoewel ik hem ervan verdenk dat hij toch het liefst een hamer zou pakken om voorgoed een einde te maken aan de ellende en over te gaan tot het plaatsen van een centrale verwarming met foeilelijke buizen dwars door mijn charmante monumentje heen.
Buiten lijkt het nog helemaal niet zo koud. De winter is in aantocht, maar het valt nog mee met de temperatuur. Binnen valt het helemaal niet mee met de temperatuur, kan ik je zeggen. Er staan ijsbloemen op mijn neus. De kleine big volbrengt bibberend haar strooptocht door de keuken. Huiswerk maken doet zij gewikkeld in een deken. Ingewikkeld, dus, en dat schijnt de materie ook te zijn want ze zucht erbij.
Zuchten doen wij verder niet te hard. De installateur is vertrokken, onze dronken kachel doet het, voorlopig. Het vlammetje brandt. Maar ik houd mijn adem in. Ik ben bang dat ik ‘m uitblaas als ik te hard zucht. Zucht.