‘Je moet echt naar het Filmhuis met dochter om La Famille Belier te gaan zien’, zei dochters vader die de film al gezien had. ‘Na afloop weet je waarom je moest gaan’, zei hij. ‘En zij hopelijk ook.’
Het is een hele klus om puberdochter mee naar het Filmhuis te krijgen. Een film die geen kaskraker is van Amerikaanse makelij, daar ga je per definitie niet heen. En je gaat zeker niet naar het Filmhuis met z’n 50+-publiek dat maatschappelijk betrokken en cultureel bewust is en zich in een andere dimensie bevindt dan de rest van de wereld. Daar moeten wel benefits aan vastgeknoopt worden als: lekker eten vooraf en wegvallende verplichtingen van het corvee-achtige soort.
Sowieso is het een hele klus om puberdochter in beweging te krijgen in een andere dan een zelfgekozen richting. ‘Zelf bepalen en zelf doen’, is haar motto. Een motto waar je als ouders niet tegen kunt zijn, want we voeden haar op tot zelfstandigheid. Zodat ze volgend jaar uit kan vliegen om eindelijk te beginnen aan die gortdroge rechtenstudie waar ze zich zo mateloos op verheugt. ‘Ze kiest natuurlijk voor rechten omdat jullie dat zelf ook hebben gedaan’, nemen mensen voetstoots aan. Maar wie dat zegt, kent haar niet. Dat wij ook rechten hebben gedaan, strekt niet tot aanbeveling, het is eerder een heel groot minpunt. Dat ze desalniettemin (blijft een mooi woord) toch voor rechten kiest, is niet dankzij ons maar ondanks ons.
De familie Belier, dus. Ik hield me aan mijn kant van de deal, zij aan de hare en daar zaten we. Tussen de maatschappelijk betrokken en cultureel bewuste vijftigplussers. Te kijken naar een prachtige film over een pubermeisje met een goudklompje in haar keel dat heel gelukkig wordt van zingen. En dat, ondanks haar dove ouders die haar talent niet kunnen horen en ook niet begrijpen, kiest voor een leven vol zang.
Ik begrijp dat we naar die film moesten. Puberdochter zelf begrijpt het ook. Want ook zij heeft een goudklompje in haar keel. Wij denken te weten dat zij veel gelukkiger gaat worden van het ontwikkelen van die gave dan van het volgen van een rechtenstudie. Maar zij denkt van niet. En dat mag ook. Zij mag zelf bepalen en zelf doen. Ook als dat betekent: doof zijn voor ouders die het beter weten.