Voor activiteiten in de medische sector ben ik matig tot slecht geschikt. Ik heb het niet alleen over het feit dat ik zero bèta onderlegd ben en een studie medicijnen, farmacie of tandheelkunde dus echt op mijn buik kon schrijven. Maar behalve dat ik alle aanleg ontbeer om ergens als medisch specialist in lichamen te hakken, heb ik ook nog eens een enorme aversie tegen dokters, tandartsen en ziekenhuizen. En tegen eigenlijk alles wat ruikt naar desinfecterende middelen, eruit ziet als buizen met bloed en het geluid maakt van werktuigen die bedoeld zijn om misschien je huis mee te verbouwen maar zeker niet je lijf. Alleen al het bezóek aan een ziekenhuis is meer dan ik aankan. Ik moet me beheersen om niet gewoon rond te blijven lopen in de draaideur, rechtsomkeert weer naar huis.
Nu wil het geval dat het ziekenhuis hier in de buurt gaat verhuizen naar een nieuwbouwlocatie. En dat ik me als tekstschrijver bemoei met de folders die mee moeten verhuizen en ‘webklaar’ gemaakt moeten worden. De hele dag komen de vreselijkste aandoeningen en lijfelijke defecten langs via mijn beeldscherm. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er aan lijden en er zijn behandelingen en operaties voor.
Zelf lijd ik ook. Elke dag als ik de pc uitzet, bedenk ik dat ik me geloof ik toch niet zo heel goed voel en heb ik pijn in onderdelen die ik voorheen niet wist te zitten. Ik leer een hoop van die folders, maar het is kennis waar ik uitstekend en zelfs beter zonder had gekund. Met terugwerkende kracht ben ik blij dat ik geen bèta ben en dat de medische sector aan mijn neus voorbij is gegaan. Voor de medische sector zelf is dat ook wel zo prettig. En voor de hele wereld eigenlijk wel.