Er werd een crisis aangekondigd. We waren de eerste nog niet te boven of de tweede stond al te rammelen aan de poort. Voor freelancers zijn dat zeer verontrustende boodschappen. Dus ik sjorde de voorraden vast en bevroor de tegoeden. ‘Geen geld’, zei ik tegen de kleine big die allerhande wensen op haar verlanglijst had staan om dringend te realiseren. Ze had het zich zo leuk voorgesteld: lekker rondshoppen met haar moeder in de Kerstvakantie en vooral: met haar moeders pinpas. ‘Geen geld?’, ze sperde haar grote onschuldige kijkers wagenwijd open. Daar had ze nog nooit van gehoord! Ik hield een verhandeling over de crisis die verder niet zoveel indruk leek te maken. Maar met creatieve oplossingen kwam ze wel: ‘Mam, als jij nou mijn oude Uggs verder afdraagt, dan krijg ik nieuwe en hoeven we nog maar één paar Uggs te kopen.’
Ondertussen begin ik te denken dat ‘ze’ zich vergist hebben. Januari is van oudsher een maand om de website lekker bij te werken, aan productinnovatie te doen vanachter je bureau, de labrador een extra rondje uit te laten of te dromen over de labrador die je een rondje extra zou uitlaten als je ‘m had. Nu is januari ineens de maand geworden waarvan achteraf zal blijken dat mijn bed, gemiddeld genomen over 2012, het minst hard onder dagelijks gebruik gesleten is. Gesteld dat ik daar statistieken van bij zou houden, wat niet zo is; het is buikgevoel.
Ik klaag er niet over hoor, dat mijn klanten in drommen tegelijk op de stoep staan te dringen. Schrijfsels willen ze, schrijfsels krijgen ze. Als freelancer ken ik ook de tijden waarin ik denk: ‘Waar blijven ze? Het wordt nu toch tijd …’ Dus crisis? Nee, geen crisis. Ik wentel me in werk en voel me gelukkig. De enige crisis hier in huis heeft vier pootjes en een snoezig klein hoofd, met weinig hersentjes. Dat kan ze ook niet helpen. En ze kan het ook niet helpen dat ze graag tulpen lust. En kabeltjes. En meubels. En laarzen. En eigenlijk alles.