En toen was ik jarig. Alweer 37. We hadden de lekkerste taart van het westelijk halfrond geïmporteerd, natuurlijk een droom van Lindeboom. Chocolade van binnen en van buiten. Machtig lekker, laten we het zo maar zeggen. Visite hadden we bijna niet georganiseerd, dus van die taart hebben we vooral zelf erg genoten. Zoals het hoort. Ik ben voor het moment wel even klaar met feestjes waarop ik vooral bezig ben om voor ánderen taart aan te snijden en wat in te schenken.
Volgens het principe ‘je bent wat je eet’ ben ik nu zelf ook een taart geworden. Een ouwe taart, ik heb er de leeftijd voor. Los van het feit dat het veel erger is als je geen ouwe taart wordt, omdat er dan in een eerder stadium iets onherstelbaar mis is gegaan, roept het bereiken van een hoge leeftijd wel om de beantwoording van een aantal levensvragen. Want hoe houdbaar is ouwe taart eigenlijk? Ik ben in mijn werkende leven onmiskenbaar bezig met wat ik erg leuk vind en ook vrij aardig kan. Tussen de bedrijven door onderhoud ik contacten met mijn klanten. Ik zie ze graag en ik heb het idee dat ze mij ook graag zien. Maar blijft dat ook zo? Hoe leuk is een verhalenschrijver van pakweg vijftig of zestig nog? Zijn mijn stukkies nog fris en fruitig en he-le-maal van deze tijd als ikzelf uit de tijd begin te lopen? Aangezien ik tot pakweg mijn 70ste moet werken is het reëel om na te denken over een tweede carrière. Word ik alsnog filosoof? Dominee? Zij-instromer in het onderwijs?
Ik schuif deze vragen nog even voor me uit. Want eerst moet ik een bezoek brengen aan de opticien. Ik zie namelijk geen klap meer van dichtbij. Niet met bril, niet met loep en niet met bril plus loep. Alle kleine lettertjes op pakjes, zakjes, flacons en bijsluiters gaan aan mij voorbij. Ik gebruik het op de gok. Een wonder is het, dat ik nog geen behangplaksel door de soep heb gemixt of gootsteenontstopper door de pasta. Ergens in een verzorgingstehuis is onlangs een oudje overleden door het consumeren van een chloortablet las ik in de krant. Ik begrijp het. Het rook fris en zag er zonder bril natuurlijk uit als pepermunt. En met bril ook waarschijnlijk.
Zelf houd ik niet van pepermuntjes. De kans dat ik iets in mijn mond zal steken dat, bekeken door bril en loep, op een pepermuntje lijkt, is nihil. Om van mij af te komen als ik écht oud geworden ben, zullen ze chloortabletten moeten maken die eruit zien als chocoladetaart. Het lijkt me een gat in de markt en de oplossing voor alle problemen in de zorg.