Gastblog

Eind mei, tijdens het weekend van Hemelvaart, in het nieuws dat een deel van de inwoners van Apeldoorn zonder gas zit en dat dit nog wel even kon duren. Dat klopte; dinsdagmorgen was er nog steeds geen gas. De mevrouw die werd geïnterviewd zei ook dat het wel ingrijpend is, zo zonder gas, want je kunt niet koken, hebt geen warm water en wilt toch ook wel eens onder de douche. Ze noemde dat laatste een eerste levensbehoefte. Ik dacht toen: ‘Maar waarom hebben we onszelf dan zo afhankelijk gemaakt van gas?’
Dat van die eerste levensbehoefte en dat die in het geding is, was afgelopen maanden vaker aan de orde, maar dan in relatie tot wateroverlast en overstromingen door langdurige regenval, toegeschreven aan klimaatverandering. Het was ook het onderwerp in de laatste Peper&Zout van dit seizoen. In het vroege voorjaar had Engeland te kampen met fikse overstromingen; recent Servië. Dan zie je hoe vernietigend water is als je er te veel in een keer van hebt en het land er niet voldoende op voorbereid is. Maar dat met bakken de hemel uitkomen is wel de toekomst, zo wordt voorspeld.
Je kunt er niet dagelijks bij stil staan wat het betekent als je geen gas of elektriciteit meer hebt, of als het water onder je voordeur door komt en je huis letterlijk onder water komt te staan. Maar het zou wel goed zijn te weten wat je moet doen als het wel zover komt. En dat weten wij niet.
In het voorjaar kwam de OESO met een onderzoeksrapport over water(on)veiligheid; eind mei had het Planbureau voor de Leefomgeving de veiligheid van de delta Nederland onderzocht en kwam met een plan. Uit beide rapporten blijkt dat we ons er maar matig van bewust zijn dat we in een delta leven, dat wateroverlast grote gevolgen kan hebben en dat we eigenlijk niet weten wat we dan moeten doen. We hebben de neiging met de auto te vluchten om vervolgens in files terecht te komen op wegen die blank staan, terwijl flatgebouwen onze nieuwe terpen kunnen zijn. En zonder stroom en gas komen we niet zo ver. Misschien moet de piramide van Maslow toch bijgesteld worden.

Gastblog van Francien Lange, programmacoördinator bij Windesheim in Dialoog

Het is twee weken voor Sinterklaas. De gebruikelijke drukte in het winkelhart van de stad, crisis of niet. Zaterdag, eind van de namiddag. Kort voor sluitingstijd duik ik even bij Kruidvat naar binnen met een heel concreet doel: douchezeep kopen.
Twee jonge dames van het winkelpersoneel zijn bezig met het herschikken van enkele schappen. Ze hebben met wat karretjes of trolleys – hoe noem je dat? – de achterste hoek van de zaak nagenoeg hermetisch afgesloten. Bijna geen doorkomen aan in de met allerlei extra aanbiedingen toch al volgepropte gangen. Dus maar een praatje. ‘Nou dames, bijna weekend hè?’, probeer ik opgewekt te klinken. ‘Nee, meneer, nog niet. We moeten eerst nog deze aanbiedingen insielen…’ Met opgetrokken wenkbrauwen vraag ik: ‘Insielen? Wat is dat dan?’ De blonde van de twee: ‘Nou gewoon, plastic folie eromheen doen, per twee. Ziet u?’
Aha, knik ik. ‘Insealen. Nu snap ik het.’

Vakjargon in een drogisterij. Doodgewoon werk inderdaad. Maar aangeduid met een niet alledaags begrip. Insealen. Juist. Wat is taal toch mooi. Altijd in ontwikkeling. Wordt geplooid, verrijkt voor, ofwel toegesneden op elk vak- of toepassingsgebied. Wat een man op leeftijd, die gek is van en óp taal, niet allemaal kan opsteken van jonge medewerkers in een winkel met niet eens spectaculaire handelswaar. Geweldig!
A propos insealen: Kruidvat heeft enkele weken geleden met best wel wat bombarie de gratis plastic tasjes voor kopende klanten in de ban gedaan. Zogenaamd uit milieuoverwegingen of, deftiger uitgedrukt, in het kader van maatschappelijk verantwoord ondernemen.
Tja, daar sta ik nu met de handen vol bij de kassa. Geen tasje. Kan er één kopen, dat wel. Om eveneens ingesealde, extra grote plastic flacons met douchezeep ermee naar huis te sjouwen. Is een speciale actie, die douchezeep, aanbieding ‘per 2’ voor een extra aantrekkelijk prijsje. Ingesealde plastic flacons per setjes van twee, maar geen gratis tasje meer. Hoe rijmt dat eigenlijk met de gepropageerde milieuoverwegingen, vraag ik me af. Niet echt, vrees ik. Althans in mijn beleving niet.

Hoe dan ook, ik heb wel – één en al gratis – een toch opmerkelijk en geenszins merkwaardig werkwoord kunnen toevoegen aan mijn vocabulaire. Voel me verrijkt dus. Terwijl ik ook nog eens geld heb bespaard door ‘per 2’ in te kopen. In zekere zin dus een dubbel positief effect. Dankzij de winkelmeisjes van Kruidvat, met ruggensteun van hun corporate marketingafdeling, loop ik blij de winkel uit. Als tevreden klant. Het leven is mooi. De toon is gezet voor een goed weekend, als het ware ‘ingeseald’ door een fijn gevoel.

Momenten uit het echte leven door Bernhard Rittger

Tijdens mijn schrijftraining hoorde ik op de achtergrond duidelijk één bladblazer, maar omkijkend zag ik twee bladblazers of moet je zeggen: twee mensen die bladeren blazen. Over bladeren gesproken: ‘Jullie moeten bij deze oefening in een ochtendblad of avondblad kijken’, zei Lydia. ‘Ze heeft het dus over een dagblad’, dacht ik. Wegdromend peinsde ik: ‘Wat is eigenlijk het meervoud van dagblad?’ Voor mij is het dagbladen, maar ik denk dat die bladblazers zullen zeggen: ‘Voor ons is het dagelijks motto in het algemeen ‘dag blad’ en het meervoud is dus ‘dag bladeren’.’

Deze schrijfcursus kreeg ik op een presenteerblad aangeboden. Ik heb het als een fijn geschenk ervaren en ik weet zeker dat dit cadeau voor mij ergens toe gediend heeft. Ik zou u, als ik u daar mee kan dienen, wel iets meer over deze cursus kunnen sturen. U kunt dat dan weer op uw tablet oftewel uw dienblad zetten. Misschien kunt u daar dan weer iemand mee dienen en uw kennis doorgeven.

Een schrijfcursus met Lydia kan ik u aanraden. Zij neemt nooit een blad voor de mond.

Gastblog van Hans Ponte

Verontrustend berichtje bij de vrijdagse mailtjes: Volgens 72 procent van de Nederlanders houden bedrijven zich vooral met maatschappelijke kwesties bezig om het imago op te poetsen. Bijna de helft denkt zelfs dat bedrijven maatschappelijke initiatieven als marketingstunt inzetten om meer producten te verkopen. Goedemorgen, je zult dat bericht als directeur of manager maar naast je ontbijtbord vinden …

We hebben het hier over Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen, kortweg MVO. Ooit bedacht om het bedrijfsleven via duurzaam ondernemen beter in de samenleving te verankeren. Maar inmiddels inderdaad –ik ga een heel eind met die helft mee– verworden tot marketinginstrument: Als ik mij nou verantwoord neerzet, koopt u meer van mijn product.

De campagne van Heineken voor verantwoord drinkgedrag is een voorbeeld van hoe het volgens de ondervraagden niet moet. Het bedrijf krijgt er in het onderzoek van de consument dan ook genadeloos van langs. Goed vindt het Nederlandse publiek de inzamelingsactie van H&M. En daarmee zijn we beland bij de les die het onderzoek leert. MVO heeft niets te maken met win-win. MVO is onvoorwaardelijk geven.

Gastblog van Hans Fontijn, www.hansfontijn.nl