Over de bagage die mij van huis uit is aangereikt om mij te vergezellen op mijn levenspad, heb ik niet te klagen. Ik groeide op in een huis met boeken, woorden, taal. Ook muziek steeg op naast mijn wiegje. Vooral klassiek, maar ook de uitzendingen vanuit Nick Vollebregts Jazzcafé maakten wij thuis via de middengolf mee. Dankzij grote zus en broer kreeg ik ook The Beatles met de paplepel naar binnen geduwd. Dat landde wel op vruchtbare grond; over John, Paul, George en Ringo kan ik college geven. In mijn beleving zijn The Beatles de basis van alles als het om moderne muziek gaat.
Er zaten desalniettemin (een prachtig woord, tussen haakjes, dat ik koester – al was het alleen maar om te voorkomen dat het een vergeetwoord wordt, maar daarover in een volgend blog meer) wel wat hiaten in mijn muzikale ontwikkeling, die ik gaandeweg heb proberen te dichten. Dankzij de Rolling Stones-adept met wie ik bijna twaalf jaar in een bandje zat heb ik Mick en de zijnen leren waarderen. En sinds dit kerstreces kan ik nog een vinkje zetten op mijn checklist. Want vriend N. nam me mee naar het Groninger Museum, naar de tentoonstelling ‘David Bowie is’. Hij scoorde al in augustus de kaartjes en zijn motivatie loog er niet om: ‘Bowie is een missing link in jouw opvoeding.’
Zelf had ik niet zo het idee dat ik iets miste aan Bowie. Ik kreeg wel wat van zijn muziek mee, maar ik vond de muzikant zelf een merkwaardige vogel in wie ik me verder niet zo verdiepte. Ten onrechte, weet ik nu. Het Groninger museum is erin geslaagd een fascinerende tentoonstelling naar Nederland te halen over een veelzijdige kunstenaar wiens invloed op de hedendaagse cultuur al decennialang groter is dan van welke andere muzikant ook. ‘David Bowie is all around us’, stond bij de entree van de tentoonstelling. Het punt waarop ik nog dacht dat dat misschien wat overdreven was.
Inmiddels denk ik er anders over. Ik heb twee uur lang met open mond rondgelopen vanwege alles wat ik zag en hoorde – want de combi beeld en koptelefoon met geluidsfragmenten is top. Aan het einde van de tentoonstelling was ik alle gevoel voor tijd en de rest van de dimensies kwijt, alsof ik uit de achtbaan stapte en ik dacht: ik wil nog een keer! En ik weet nu: David Bowie is all around us. Als jij dat nog niet weet, staat je slechts één ding te doen: koop kaartjes nu het nog kan en reis af naar Groningen. Je komt terug met een andere kijk op kunst, cultuur, het leven, de wereld.