In grote haast kwam ik mijn werkkamertje uitstieren deze week. Ik had last van een weigerachtige draadloze netwerkverbinding en uit ervaring weet ik dan dat ik even de router uit moet zetten. En weer aan. Zoiets moet allemaal snel, want mijn klanten wachten altijd ongeduldig op mij aan de andere kant van de netwerkverbinding. Of ik verbeeld het me, maar ook dan heb ik liever een verbinding die wel werkt.
Een ijzingwekkend gekraak steeg op vanonder mijn laars. In paniek speurde ik het halletje af naar poes, maar die was niet onder mijn zool beland. Ze zat er wel met een blij hoofd naar te kijken, dus het vermoeden rees al gauw dat er dan iets anders wél onder mijn zool zou zitten. Dat was ook zo. Een reusachtige spin had het leven gelaten onder mijn bescheiden schoenmaat. Omdat ik niet gewichtloos ben, was spin behoorlijk geplet tot ongeveer een meter in doorsnee. En alles wat voorheen in spins maag zat, lag nu op de plavuizen. Nog nooit heb ik zoiets grausams aanschouwd. Poes vond het prachtig, maar wel errug jammer dat er niks meer bewoog. Ik verdenk poes ervan het arme onderkruipsel te hebben achtervolgd door het hele huis, al zwiepend met haar rechtse directe. ‘Waar blijft toch de winter?’, sprak ik tegen poes. Ze wist het niet.
Ik ben niet van winter en kou. Maar ik hoop wel dat het een paar weken stevig gaat vriezen en een beetje snel ook. Weg met al dat kruipende tuig, opzouten! Om de winter een beetje te bespoedigen hebben we deze week vier keer boerenkool gegeten en morgen doen we zulks weer. Winterbanden had ik ook al, zie mijn blog van vorige week. Laat het nu maar gaan vriezen. Dooien kan daarna weer.