Ik kreeg een mannetje langs van een beveiligingsfirma. Echt een mannetje, ongeveer anderhalve meter hoog. Ik dacht eerst dat er niemand stond nadat de bel was gegaan, maar toen ik omlaag keek, kreeg ik een ‘de-spin-Sebastiaan-achtige’-ervaring. Er stond iets op de mat te mompelen. Helemaal in de herfst kun je in mijn bijzijn beter niet de omvang of het uiterlijk van een spin hebben. Want zoals mijn trouwe volgers wel weten is er een gerede kans dat het dan heel slecht met je afloopt.
Ook anderszins had het mannetje spinachtige trekjes. Zodra hij eenmaal aan de keukentafel zat, begon hij een web te weven waarin hij mij graag had gevangen. Dat web ging over veiligheid, ongewenste indringers, materiële en emotionele schade. En over camerabewaking, infraroodsystemen, paniekknoppen en glasbreukmelders. Er ging een wereld voor me open. Tegelijkertijd ging er ook een luikje dicht. Mijn bereidwilligheid om actie te ondernemen op het veiligheidsterrein, slonk met de minuut. Ook al had het mannetje allerlei interessante aanbiedingen waarvan ik gebruik kon maken. En dan ook nog de belastingaftrek want ik was immers een bedrijf!
Al heel rap had ik door dat ik het paard van Troje binnen had gehaald. Mijn bezoekertje begon aan een presentatie waar geen einde aan kwam. Hij gijzelde mij anderhalf uur met zijn sheets uit het Grote Veiligheidsboek tot het mij duizelde. Pogingen van mij om het verhaal te bespoedigen strandden op het schokbetonnen inlevingsvermogen aan de overkant van de tafel. Voor geen insluiper zal ik ooit meer zo bang zijn als voor mannetjes van veiligheidsfirma’s die mijn tijd roven en die in de gang staan voor je het weet.
Mijn geloof in een veilige leefomgeving is na alle angstaanjagende cijfers, feiten en verhalen gereduceerd tot bijna nul. En bedankt. Maar voor mij toch geen kabels, kastjes en elektronica. Ik neem wel een hond. Zo eentje waarbij je er niet over piekert om zelfs maar aan te bellen. Als we de labrador een beetje op rantsoen zetten, moet dat lukken.