Vrouwen houden van bellen en winkelen. Maar ik niet. Ik vind het vervelende bezigheden. Zakelijk bellen uitgezonderd natuurlijk, daar ben ik dol op! Even een boodschap doorbellen of een afspraak maken kan prima door de telefoon. En daarna hang ik rap weer op. Bellen voor de gezelligheid is aan mij niet besteed. Als iemand aan de andere kant van de lijn vraagt hoe het gaat, begin ik al te gapen. Ze gaan ervan uit dat ik wedervraag: ‘En met jou dan?’ En natuurlijk vraag ik dat ook, ik ben niet antisociaal ofzo. Maar ik weet dan wel op voorhand wat ik het komende uur aan het doen ben.
Het komt nooit uit als de telefoon gaat. Ik ben bezig. Of ik ben niet bezig, maar dat wil ik dan graag zo houden. Het ergst zijn de firma’s die me iets aan willen smeren. ‘Mag ik u even storen?’, vragen ze altijd. En altijd zeg ik: ‘Nee’, waarna ik ophang. Zo heb ik al menig callcentermedewerker in verbijstering achtergelaten.
Vroeger kon ik trouwens wel goed bellen. Toen mijn vader nog de telefoonrekening betaalde, zeg maar. En ook winkelen deed ik graag. Maar sinds ik erachter ben dat ik meer van chocola houd dan van wortels en zulks zichtbaar is geworden in mijn garderobekast, is kleren passen geen favoriete tijdsbesteding meer. Waarschijnlijk ben ik daarom ook opgehouden met telefoneren. Ik hoef geen nieuwe aanwinsten meer door te bellen.
Voor de kleine big is het nog vroeger. Zij belt en winkelt graag. Beide op mijn kosten. Gelukkig voor haar houdt ze meer van wortels dan van chocola, dus ik vrees dat er nog veel gewinkeld en gebeld gaat worden. Maar eerst afbetaald. Want de rekening van deze maand roept om maatregelen. Ik geef een hoorcollege kredietcrisis. In de tuin bloeit van alles, leg ik haar uit, maar geen geldboom. Ze kijkt naar buiten en knikt zwijgend. Ze ziet ze voor zich, al die zakgeldvrije maanden.