Een week zijn we thuis, en het is alsof we niet weg zijn geweest. Het regent als vanouds. Het schijnt goed te zijn voor de tuin, maar mijn tuin heeft daar geen baat bij. Ik doe het met een menagerie aan potplanten en hoe hard het ook giet, ik moet er met de tuinslang bij langs. Ik vraag me wel eens af waar ik mee bezig ben als ik vanonder mijn paraplu de planten water geef. Het is maar goed dat niemand uitzicht heeft op mijn buitenverblijven, je krijgt zomaar een vreemde reputatie. Nog geen drie weken waren we weg en in die tijd hebben alle spinnen uit de wijde omtrek een veilig heenkomen gezocht in het groen achter mijn huis en zich volgevreten. Ze houden ook niet van regen, dus als het regent komen ze gezellig naar binnen met hun vette lijven.
Ik heb alweer wat verhaaltjes weggetikt deze week en alweer wat klanten bezocht in hun natuurlijke habitat. Ik heb geconcludeerd dat ik leuk werk doe. Dat weet ik natuurlijk allang, anders deed ik wel wat anders, maar het is fijn om af en toe de balans op te maken. Vooral retraites in een ander land lenen zich daar goed voor. Doe ik nog de juiste dingen en doe ik ze goed?
De kleine big heeft ook balans opgemaakt van ’t een en ander. Ze wil nooit meer met haar zere teen naar de dokter voor een chirurgisch ingreepje (‘Holbewoners hoefden dat ook niet’), voortaan gaat ze elke week koekjes bakken naar eigen recept die verbazend lekker zijn ondanks het feit dat de helft van de benodigde ingrediënten niet in huis zijn én ze gaat het komende jaar haar schoolboeken open doen, zo is de planning. Om te beginnen heeft ze ze al gekaft. Poes blij, want zij heeft zich de lege Van Dijkdoos toegeëigend waarin de boeken tot ons kwamen en woont daar nu zo ongeveer in. Ze komt er alleen uit als er iets insecterigs binnen bereik komt. Of als we een blikje vis opentrekken.