Mijn aanleunkinderen, de zusjes van de kleine big, hadden een avondje oppas nodig. Ik was de vrijwilliger die als eerste in aanmerking kwam om dat klusje te klaren. Agendatechnisch paste het mooi. Ik had niks groots en meeslepends op de planning staan wat ik niet af kon zeggen en ik had wel zin in een poosje kleuteren en peuteren. Wat is er tenslotte grootser en meeslepender dan de wereld even bekijken door de ogen van een paar hummeltjes? Zij hadden ook zin in mij, dus dat kwam allemaal goed uit.
De aanleunkinderen zijn heel authentieke en originele exemplaren. Daarnaast lijken ze ook een beetje op de kleine big. Dat is leuk. Alsof je naar de remake van een serie zit te kijken die vroeger op de buis was en denkt: ‘O ja, zo was dat.’ De karakters zijn hetzelfde gebleven, maar ze hebben andere acteurs ingezet. Heel vertrouwd, maar toch anders. Leuk is natuurlijk ook dat ik de aanleunkinderen niet op hoef te voeden. Ik converseer met ze, gooi er eten in, we doen een spelletje, ik laat het bad vollopen en kieper ze in bed. En als ik de volgende keer een bril meeneem, dan lees ik ze ook voor. Dan gaan zij naar dromenland en ik ga weer naar huis. Gesloopt, want energie vreten ze wel.
Aantrekkelijk aan oppassen op de aanleunkinderen is ook de bijbehorende bakfiets. Daar worden ze in vervoerd van en naar de plek waar ze kinderen overdag opbergen. Dat ziet er stoer uit en het gaat ook heel snel want er zit een motortje aan. Bij drempels moet je even uitkijken dat je die vanuit de goede hoek aansnijdt anders lig je ondersteboven. Zo’n bakfiets is zo leuk dat je bijna tot adoptie van een paar kinderen over zou gaan. Of eindelijk die hond zou nemen waar je het al jaren over hebt, want die kun je ook heel goed kwijt in zo’n bak heb ik al lang gezien.
De moeder van de aanleunkinderen gaf ergens een cursus. Aan mensen die na hun scheiding een succes willen maken van hun nieuwe gezin en ten bate van de kinderen enigszins op communicatieve voet proberen te blijven met hun ex en diens eventuele nieuwe partner. Een klus waar je niet doorheen kunt kijken als je er middenin zit. ‘Hoe ga jij eigenlijk om met de ex van je man?’, wilden ze weten. ‘Die voedt op dit moment mijn kinderen’, zei ze. Open monden alom. Maar zo kan het gaan na een scheiding en zo moet het ook kunnen gaan. Dus even doorzetten nog, dan mag je vanzelf ook een keer op de bakfiets van je ex.
Ook zo’n cursus volgen? Kijk op www.familie-zaken.nl.