Lydia

Dansend kwam ze de kamer binnen. Zeven straten ver konden ze haar overwinningskreet horen – als je goed luistert hoor je ‘m nog steeds na-echoën tussen de huizen. Het mag ook. Als je op de leeftijd van 17 ¾ in een keer je rijbewijs haalt, dan mag je dat van vreugde van de daken schreeuwen.

In mijn klantennetwerk schrijft iemand een boek. Ik ben ingevlogen voor de schrijfcoaching. Samen bespreken we veelvoorkomende stijlfouten in teksten, hoe je tekst beeldend maakt en praten we vooral veel over interviewen. Want haar boek komt vol met interviews, over wat mensen drijft in hun werk. En interviewen, ja, dat is mijn middle name. In

Met computers kan ik helemaal niks. Dat wil zeggen: ik kan de programma’s gebruiken waar ik dagelijks mee werk. Om teksten of presentaties te maken of mijn administratie in bij te houden en digitale facturen vanuit te sturen. Een kind kan de was doen. Zodra het ingewikkeld wordt, heb ik mannetjes nodig. Die meestal een

Ik heb maar heel weinig verstand van medische aangelegenheden. Het is voor iedereen beter om dat zo te houden. Ik kan geen bloed zien, word misselijk in ziekenhuizen en iedereen met een witte jas wantrouw ik. Ongevallen en ongemakken? Ik kan 112 bellen, maar verder heb je niets aan mij. Pijn in een teen zou

Schrijven is een creatief vak. Om er een beetje wat van te bakken, is inspiratie nodig. Bij stukken die gortdroog en slaapverwekkend zijn, is dat ook meteen wat eraan ontbreekt: inspiratie. En talent, maar ook techniek om de inhoud samenhangend en appetijtelijk te presenteren natuurlijk. Maar van al deze ingrediënten is inspiratie het meest onontbeerlijk.

Taal verandert in de loop van de tijd. Je kunt daarvan vinden wat je wilt, maar er is geen ontkomen aan. Nieuwe generaties ontwikkelen hun eigen mores op taalgebied, onder invloed van veranderingen in onder andere maatschappij en technologie, aangevuld met een authentieke dosis jeugdige dwarsigheid. Je kunt je maar beter niet te veel hechten

Of wij dit jaar ons jaarlijkse stedentripje niet in eigen land konden doorbrengen, informeerde puberdochter toen ik aan het vliegwinkelen sloeg. En of het ook niet wat vlotter in het jaar kon, want de zomervakantie a. was nog heel ver weg en b. zat al aardig vol met tripjes hier en daar heen. ‘Maastricht?’, opperde

Ik stam in rechte lijn af van een zeevarende natie: de Vikingen. In mijn erfelijk materiaal kun je dat ongetwijfeld zien als je zou willen. Daarnaast beschik ik over bepaalde kernkwaliteiten die niet hadden misstaan bij Erik de Noorman en waarvoor je mijn genetisch materiaal niet hoeft uit te pluizen om hoofdschuddend te constateren dat

‘Je moet echt naar het Filmhuis met dochter om La Famille Belier te gaan zien’, zei dochters vader die de film al gezien had. ‘Na afloop weet je waarom je moest gaan’, zei hij. ‘En zij hopelijk ook.’ Het is een hele klus om puberdochter mee naar het Filmhuis te krijgen. Een film die geen

Het schrijfklasje van afgelopen week dacht niet dat er iets leuks te schrijven viel over het gortdroge onderwerp ‘Service Level Agreement’. Dat is een type contract waarin afspraken staan tussen een aanbieder en een afnemer van een product of dienst. Vaak volgestampt met juridische definities en uitsluitingsclausules, een onleesbaar stukje proza. Ik had het klasje