Naar Almelo moest ik. Dat is hier ‘om die draai’, zoals ze in het Afrikaans zeggen (nee, niet Zuid-Afrikaans, dat bestaat niet), maar toch heb ik altijd het idee dat ik elk moment van de wereld af kan vallen als ik die kant op ga. Ik kom wel een hoop plaatsjes tegen die ik uit de filemeldingen ken, maar verder voelt het als buitenland. Ik weet niet waar dat idee vandaan komt. Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan westerlingen van wie de belevingswereld ophoudt bij Amersfoort en die met enig dédain spreken over ‘de provincie’, maar nu doe ik voor het gemak even hetzelfde.
Als ik naar Almelo moet, zit ik altijd ruim in mijn tijd. Want ik denk dat het héél ver weg is, maar ik ben er in een half uur. Nu kwam ik in Almelo bij een klant van een klant die zelf ook bijzonder ruim in haar tijd stak. Zo ruim dat ze mij drie kwartier liet wachten in een halfduistere wachtruimte met niets te lezen voorhanden behalve bedrijfspropaganda en zonder enige ontvangst whatsoever voor de iPhone. ‘Sorry’, zei ze, ‘ik had eerst even andere prioriteiten.’ Dat veranderde mijn beeld van Almelo. Want je bent er zo, maar telefoon om tijdig even de veranderde prioriteitenvolgorde door te bellen aan mensen uit het westen met wie ze zaken doen, hebben ze er niet.
Ik leidde hier uit af dat ik niet haar prio 1 was op het afgesproken tijdstip. En daar houd ik niet van. Tussen zo’n mevrouw en mij komt het niet meer goed. Ik ga wel met haar in gesprek want daar kom ik tenslotte voor, maar liever zou ik even wat prioriteiten op haar neus tatoeëren. Aan mij nu de taak om van een ongezellig gesprek toch een berengezellig verhaaltje te maken. En na afloop stuur ik een berengezellige factuur.