Er brandt ineens een lampje op het dashboard. Een poppetje met een ballonnetje. Geen idee wat er loos is. Ik gooi de gebruikershandleiding naar de achterbank en sommeer de kleine big om de verklaring bij het lampje op te zoeken. ‘Airbagsysteem is defect’, leest ze voor, na wat geblader. ‘En dat lampje brandt zeker al twee maanden’, voegt ze er opgewekt aan toe.
Geschokt bel ik de garage, handsfree natuurlijk, terwijl ik als een slak verder rijd. De garage heeft helemaal niet op stel en sprong ruimte in de planning. ‘Maar de airbag…’, piep ik. ‘Mevrouw’, zegt de garagist die mij lang genoeg kent om te weten dat hij niet met ‘mevrouwtje’ aan moet komen zetten, ‘vroeger hádden auto’s helemaal geen airbag.’ Meteen moet ik denken aan wat we vroeger allemaal nog meer niet hadden. Vuvuzela’s, om te beginnen. Wat een klereherrie maken die dingen. Net als de oranje vlaggetjes die hier in de straat van gevel tot gevel zijn gespannen. Zodra er een briesje waait, klepperen ze een oorverdovend eind in de ruimte. Het is aan mij niet besteed, mijn oude oren kunnen er niet tegen. Dus als het oranje legioen speelt, ga ik naar de Albert Heijn, lekker rustig. Daar lopen vrouwen zoals ik, en een enkele man, neuriënd hun boodschappen te doen in een lege winkel. ‘Ik zie jou ervoor aan dat je boodschappen gaat doen terwijl Nederland speelt’, sprak een knul uit mijn leefomgeving mij deze week bestraffend toe. Hij denkt dat ik een ouwe taart ben, en dat klopt. Maar wel een ouwe taart met een airbag terwijl hijzelf nog op de brommer overal heenknalt. Met een hoop air, zijn bag achterop.