Nog voor ik eraan toe kwam eens lekker te genieten van de voorjaarsvakantie, verstopte de afvoer in de keuken. Geen druppel water ging er meer door, wat we ook probeerden: heet water erop en aan de slag met een plopper, het hielp niets. Zoiets gebeurt altijd op zaterdagavond. Ik ben niet te bang de loodgieter annex installateur buiten kantooruren te bellen. Jullie kennen ‘m ook als de kachelman uit vorige blogs. Hij neemt mijn klachten altijd welwillend in ontvangst, vooral in het weekend. ‘Gezellig’, zei hij dan ook, ‘dan komen we morgen even met een pomp.’ Ik vroeg nog of ik zelf iets kon doen om het euvel op te lossen. ‘Verhuizen’, zei hij, maar daar meende hij niets van; dat zou voor zijn jaarrekening bijzonder ongunstig uitpakken.
Het is knap vervelend om op zondagochtend om 8 uur te wachten tot de bel gaat, maar uiteindelijk ging die dan toch. Samen met de loodgieter kwam er een indrukwekkende pomp het huis in. Voor die in bedrijf genomen werd, wilde de loodgieter eerst in de kruipruimte kijken en ja, kruipen – daarom heet het waarschijnlijk ‘kruipruimte’. Die hebben we de afgelopen jaren niet echt intensief gebruikt, laat ik het zo zeggen, want ik wist niet waar die zat. Gelukkig wist de loodgieter ongeveer waar de ruimte wel zou zitten en hoefde maar de halve vloer eruit, hij komt hier vaker over en nu dus ook onder de vloer. Daarna ging het rap. In no time veranderde de benedenverdieping van ons huis in een zwembad. In het midden van de bende stond ik, met natte voeten, een tirade te houden tegen de kleine big omdat die toevallig in de buurt was. ‘Ach mam’, relativeerde zij, ‘zo erg is het allemaal niet. Sommige mensen hebben niet eens een afvoer!’
De vloer is weer droog en het weekend is bijna voorbij. Ik ben nu wel toe aan weekend. Gelukkig geef ik deze week een in house schrijftraining, dat voelt ook als weekend. Althans, voor mij. Ik ben toch altijd bang dat niet iedereen schrijven net zo leuk vindt als ik en dat het voor sommige cursisten voelt als het ontstoppen van de afvoer.