Ik ben niet zo van het Eurovisie Songfestival. Ergens na ‘What’s another year’ van Johnny Logan ben ik wel afgehaakt. Niet alleen omdat Nederland aanhoudend vooral ‘zero points’ in de wacht sleepte, maar vooral omdat de combi van matig muzikaal talent en een hoop commerciële stennis me niet zo aansprak. Nu hadden we ineens Anouk op het songfestival. Onze eigen Nederlandse rockdiva. Met het melancholische liedje Birds schopte ze het tot de negende plaats. Ze had er natuurlijk gewoon mee moeten winnen. Maar helaas laten de deelnemende liedjes zich vergelijken als appels met peren waardoor een score ook eigenlijk niets zegt.
Afgelopen donderdag had ik ook last van het ‘appels en peren’-gevoel. Zo Watt, de band waarin ik zing, nam deel aan de strijd om de Ambtenaren Popprijs Overijssel in wereldstad Nijverdal. Altijd leuk om de strijd aan te gaan met een stuk of zeven ‘overheidsbands’. Het niveau van de bands stijgt met de jaren en the Battle, zoals die in de volksmond heet, is een ware happening. Een hele avond gratis heel goede livemuziek is een succes op zich. Maar het bepalen van een winnaar is een arbitrair gebeuren omdat de bands allemaal goed zijn in hun eigen atypische dingen. Vanwege dit ‘appels en peren’-verhaal voelde ik me volstrekt niet aangesproken nu wij zonder de trofee het pand verlieten. Als we ons eigen ding goed hebben gedaan, en dat hadden we, ben ik daar autonoom tevreden mee, of jury’s nu met prijzen strooien of niet.
Zonder ons nu te willen vergelijken met Anouk (hoewel wij ook een héél geweldige versie van Girl op het repertoire hebben staan) is haar reactie op Volkskrant.nl op haar negende plaats een feest der herkenning. Ze is trots en ‘heel blij met hoe alles is gelopen’. Ze drinkt er een borrel op en gelijk heeft ze. Ondertussen blijft haar liedje Birds hangen in je hersens. Het is een geheugenklever vol met plakloopjes. Dat kenmerkt een goed liedje. Dat bijt zich in je oor vast om voorlopig niet meer los te laten. Dát is een winnend liedje, of je er nu een prijs voor krijgt in Malmö of in Nijverdal of niet.
Kees, de liedjesmaker van Zo Watt, kan er ook wat van als het om plakloopjes gaat. De Verleiding, een nummer van onze cd Lijden, Lust en Liefde, heeft de plakkracht van duct tape: zelfklevend en waterdicht. Luister maar: klik en huiver.